Наурыз, 1987 жыл. Мен Ақкөл ауданына білім саласын басқару қызметіне келдім. Аудандық атқару комитетінің төрағасының орынбасары Н.Просалова білім саласының қызметкерлерімен таныстырып, кабинетіме әкеліп орналастырды.Кабинет өте шағын, табалдырықта тұрып үстел басында отырған адаммен қол алысып амандасуға болады. Қабылдау бөлмесі екі шенеуікке ортақ. Менің қарсы алдымдағы үш-төрт есе үлкен кабинет аудандық халықтық бақылау комитетінің төрағасы Юнус Моллағалиевтікі (суретте) екен. Бұл азаматты сырттай білетінмін, бірақ, жақын араласпаған адамым.
Осылай қызметіміз жүріп жатты. Жаздың басында біздің есепшілер отыратын үйді бұзып, орнына Пионерлер үйін салмақшы болыпты. Құрылысшылар үйді қалай болса, солай бұзып, шашып тастапты. Сол жермен күнде аудандық партия комитетінің бірінші хатшысы В.И.Дидковский үйінен жұмысқа өтетін. Сол шашылып жатқан тақтай, тағы басқаларынкөріп, Моллағалиевке тапсырма береді ғой. Ол тексеріп, маған ештеңе айтпай, мені бақылау комитетінің мәжілісіне шақырып, бақылаудың жоқтығын алдыма тартып, ескерту жасап қоя берді. Сөйтiп, келешекте дос болып кеткен Юнустан алғашқы ескертуімді алып үлгердім. Шындығында бұған мен жауап бермеуім керек, құрылысшылардың бастығы, яғни, прораб жауап беруі керек еді. Осыдан кейін екеуміз тетелес болғандықтан, бір-бірімізбен жиі кездесіп, бір-бірімізге деген көзқарасымыз жақсарып, онымен қоса тұратын жерімізде көршілес болды. Жиындардарда, басқа шараларда бірге болып, ойымыз бірдей шығып жүрді.
Солай айлар, жылдар өтіп жатты. Елдегі саяси жағдайларда ушыға бастады. Аяғы Кеңес өкіметі құлап, егемендік алдық. Алаш қайраткерлерінің ойлаған армандары орындалып, сол жолда олар қатты жазаланып, біразы оққа ұшты, қалғандары айдалып кетті. Енді қазақ жерінің басшыларына егемендіктісақтап, қазақ жерінің барлық байлығын халықтың игілігіне пайдалану керек болды. Ол үшін елде басқару жүйесін қалыптастыру қажет еді. Аудандарға әкімшілік басшылары тағайындала бастады. Ауданымызды басқаруға В.Н.Кириченко келді. Бұл азаматпен Сілеті ауданында қызметтес болғанбыз. Бір-бірімізді жақсы білеміз. Ол мені орынбасарлыққа шақырды, мен денсаулығыма байланысты бара алмайтындығымды жеткіздім. Онда «кім бар?» деген сұрақ қойды. Сол кезде қалалық кеңесті басқарып жүрген Юнус Юнусұлын ұсындым. Саяси сауатты, білімі жоғары, басқару қызметтерінен өткен, жұмысына өте жауапты азамат болып көрінетін.
Ю.Моллағалиев бұл жұмысты абыроймен жеті жылдай атқарды. Нағыз қиын уақытта бюджетте қаржы жоқ. Әлеуметтік саланың қызметкерлері екі-үш айлап жалақы ала алмай, зейнеткерлер зейнет ақысын талап етіп жатқанкез. Бірде басы қатып отырғанда Юнусқа кірсем, маған айтады: «Еркін, сен мені қайда әкеліп тықтың» деп, шаршағандығы байқалады. Сол аралықта екі әкім ауысты, үшінші болып біздің ауданымыздың бір азаматы тағайындалды. Келе сала Юнусты босатты. Меніңше, бұрынғы қызметтерінде бір келіспеушілік болған ба. Жалпы кекшілдік жаман қасиет, әсіресе, басшыларға. Жұмыста не болмайды. Қазіргілердің біразы басын шұлғып отыратындарды ұнатады. Осыдан командамен келіп, командамен кету шығып жүр. Осы әдіс жемқорлықтыңөршуіне әкеліп соғуда. Юнус та: осы әкімге айттым дейді: сізбен байланыспайтын жұмыс беріңіз деп. Сосын облысқа қарайтын Урюпин балалар үйіне басшы eтіп жіберіпті. Білім саласына ешқандай қатысы болмасада зейнетке дейін абыроймен атқарып шықты.
Юнус Ресейдің Челябі облысында туып, сонда жоғары білім алып, жолдамамен Ақкөл ауданының «Барап»мал бордақылау кеңшарына бас энергетик болып келіпті. Юнус деген қазақша Жүніс шығар, әкесінің есіміде Юнус емес, басқаша болыпты. Ол жерде отырған ауылдық кеңестің қызметкерлері орыстың Иван Ивановичі сияқты Юнус Юнусович деп кеткен. Құжаттарға солай жазып жіберген. Осының өзінен орыс ұлты шенеуніктерінің басқа ұлтқа деген көзқарастары байқалып тұр. Әйтпесе, ауылды жерде әкесініңдұрыс атын жазудың не қиыншылығы бар?! Бала Юнус оған мәнбермеген. Аяғында марқұм әкесі аталмай қалды.
Менің кейіпкерім білімді, жұмысына шын ниетімен берілетін азамат болып шықты. Бастапқы қызметінде аз уақыт істегеннен кейін аудан басшылары оның білімділігін, қабілетін байқап, партияға алып, біраз уақыттан кейін нұсқаушы eтіп қабылдайды. Одан бөлім меңгерушісі, аудандық атқару комитетінің төрағасының орынбасары, тағы басқа қызметтерді атқарды. Барлық ғұмырын Ақкөл ауданының басқару қызметтерінде өткізді. Сонау Ресей жерінен келіп, бір ауданда еңбек еткен адамды қалай еңбегі сіңбеді дей аламыз. Меніңше, ондай азаматтардың есімі сол жерде мәңгілікке қалуға тиіс. Оның қызмет атқарған елді мекендері Барап, Ақкөл, Урюпинка ауылдары. Осы ауылдардың бір көшесіне есімін берсе, артық болмас еді.
Жас Юнус Татьянамен көңіл қосып, отбасын құрды. Татьяна Ивановна да ұстаздыққызмет атқарып, Ақкөл қаласындағы №1 орта мектепте директор болып істеді. Өз қызметіне өте жоғары жауапкершілікпенқарады. Менен кейін келген аудандық білім саласының басшысымен істесе алмай, кәсіптік техникалық училищеге директор болып ауысты. Содан ауруға шалдығып Юнустан он жыл бұрын дүние салды. Юнус содан кейін қызы Маликаның қамкорлығында болды. Сонымен Юнус пен Татьяна мәңгілік орындарына жайғасты. Біз ақкөлдіктер бұл кісілерді әрқашанжүрегiмізде сақтаймыз деп ойлаймын. Жатқан жерлерің жайлы, арттарың қайырлы болсын демекпін, қадірлі достар Юнус пен Татьяна!
Еркін ДӘУЕШҰЛЫ,
Ақкөл ауданының құрметті азаматы.
8 Total Views , 1 Views Today
