Қазақ халқы әрдайым баланы Алланың аманаты деп түсінген. Тіпті, жетім көрсе жебеген бабаларымыз соғыс кезінде де басқа елдерден қоныс аударған ұлт өкілдерінен мейірімін аянбай, қамқорлығын көрсетіп, бауырына басқаны белгілі.
Ал, бүгінгі таңда қазақстандық балалардың шетелге мұхит асып кетуі үлкен мәселе десек қателеспейміз. Бұл біздіңше, қоғамның бітеу бір жарасына айналып отыр. Халықаралық Гаага конвенциясында көрсетілген «жетім балаларды шетел азаматтарының асырап алуына беру» туралы бапқа сүйенген Қазақстан 1999 жылдан бастап шетелдіктердің жетім балаларды асырап алуына жол ашқан. Қазіргі уақытта шамамен бірнеше мың қазақ баласы шетелдік отбасыларда тәрбиеленуде. Ресми деректер бойынша әсіресе, Америка Құрама Штаттары мен Испания азаматтары
қазақ балаларын асырап алуға құмар екен.
Енді мәселенің екінші жағына келсек, қазақстандық балаларды асырап алған шетелдік оларға зәбір көрсетіп жатыр дегенді де көп еститін болдық. Мәселен, Щучинск қаласының балалар үйінде тәрбиеленген қос жеткіншек Тимур Көктиев пен Дамир Әбдірахмановты 2002 жылы АҚШ азаматтары асырап алады. Ал, олар ержеткенде өгей әкелерінің қолынан мерт болған. Бұл оқиға барша
халықтың жүрегін қансыратқаны анық.
Осы жағдай орын алғаннан кейін шетелдіктерге бала асырап алу талаптары күшейтілетіні туралы айтылды. Әрі қазір бала беру тоқтап тұр. Бұл дұрыс. Өйткені, шетелге кеткен қазақстандық балаларды түбінде «мен кіммін, қайдан келдім, елім, ата-анам менен неге бас тартты?» деген сұрақтардың мазаламай қоймайтыны шын. Сондықтан да, бұл мәселеге ұлттық тұрғыдан қарауымыз керек сияқты.
Назгүл РАБИЛОВА.
