Көркем қандай, Көк түріктің көктемі?!
Шуақты нұр, сәулелі нұр төккені.
Қырдың төсін қыздырады күн ұзақ,
Қыздың төсін қытықтайды от демі…
Көк Тәңірдің шатырындай көк аспан,
Он сегіз мың ғаламменен жалғасқан.
Мұзарт шыңы көк найзаның ұшындай,
Асқар тауым сол аспанмен таласқан.
Күн нұрымен шағылысып мұз-қары,
Сұстанғанда сезілгендей ызғары.
Шартарапқа паң қарайды асқақтап,
Сайрандайды тау тағысы, құстары.
Төңірекке көз тастайды Көк бөрі,
Көкірегін тырмалайды көп шері.
Дәтке қуат – көздің жауын алады,
Көк кестелі, гүл дестелі бөктері.
Мен мұндалап шақырады ақ боз үй,
Өн бойыңды билеп кетер шандоз күй.
Жан жадырап жасыл жайлау төсінде,
Кетсе шіркін, жыр төкпелеп, ән шалқи!
Ойнақ салып асыр салар тай-құлын,
Сездіргендей сайран шақтың айбынын.
Жат көздерден жалтақтамай, жасымай,
Кешсек шіркін, шалқар дала айдынын?!
Тұлпар мініп келіп тұр ғой немерем,
Кеңіп салды шалқып-тасып кенерем.
Сендей таза пейілді жас көп болса,
Мен елімнің ертеңіне сенер ем?!..
Сәбит БЕКСЕЙІТ.
