Ұлы жазушымыз Ғабит Мүсіреповтің ауылында – Елтінжалда болған едім. Ғабеңнің туған бауыры сондағы Мүсірепов музейін басқарады екен.
Шалғай жатқан ауылға неге салды екен деп, ойлағам. Бірнеше ғимараттан тұратын музей кешенінде спутниктік байланыс бар. Әттең, Петропавл қаласында тұратын-ақ музей екен. Адам аяғы аз. Аядай ғана
ауылда музейге күнде кім бара береді.
Сәбит Мұқановтың ауылындағы Сәбең музейі осындай күйде. Қасындағы қонақ үйі де бос тұр. Ауыл шағын, көшелері асфальтталған, бірақ, адамы аз. Шіркін, Сәбит Мұқанов пен Ғабит Мүсіреповтердің ауылдарындағы музейлерін не Астанаға, болмаса, Петропавлға көшірсе, қандай тамаша болар еді. Жалпы, музей деген халқы көп, ел мол қалаларда болуы керек қой. Осыны әуелде ойлауымыз керек еді. Екі жазушының да туған жерлеріндегі музейлері жетімсіреп тұрғандай әсер берді маған. Бүгінгідей Қазақстан аса қуатты елге айналғанда, екі ұлы жазушымыздың музейлерін Петропавлға немесе Астанаға көшірсек қалай болар еді. Осыны Мәдениет министрлігіндегі азаматтар ойланса, тамаша болар еді. Мені таң қалдырған: Елтінжалдағы орманның қалыңдығы. Тал түсте ішіне еніп едік, тас қараңғы! Ағашының жиі өскені соншалық, ішіне күн сәулесі түспейді екен. Осындай да ғажапты көрдік!..
Смағұл РАХЫМБЕК,
жазушы.
Астана.
